Przedsiębiorcy są prawnie zobowiązani do ujawnienia potencjalnym klientom pewnych informacji przed zawarciem umowy. Jest 8 kluczowych informacji, które masz obowiązek jasno przedstawić konsumentom, zanim zawrą z Tobą jakąkolwiek umowę sprzedaży lub umowę o świadczenie usług w Twoim lokalu. Jednakże, jeśli informacje te są już oczywiste w danym kontekście, przedsiębiorca nie musi się martwić o owe 8 informacji.

Niespełnienie przedumownych wymagań informacyjnych powoduje różne konsekwencje. Przede wszystkim naraża Cię na ryzyko rozczarowania klientów i nadszarpnięcia reputacji. Po drugie sam przepis przewiduje ważne bezpośrednie konsekwencje w przypadku nieprzestrzegania przedumownych wymagań informacyjnych. Najważniejszą z nich jest ryzyko kary finansowej na podstawie prawa krajowego za naruszenie Dyrektywy w sprawie praw konsumentów.

Niespełnienie przedumownych wymagań informacyjnych powoduje różne konsekwencje. Przede wszystkim naraża Cię na ryzyko rozczarowania klientów i nadszarpnięcia reputacji. Po drugie sam przepis przewiduje ważne bezpośrednie konsekwencje w przypadku nieprzestrzegania przedumownych wymagań informacyjnych. Najważniejszą z nich jest ryzyko kary finansowej na podstawie prawa krajowego za naruszenie Dyrektywy w sprawie praw konsumentów

Klient musi uzyskać dokładne informacje przed zawarciem umowy. Musi być jasna łączna cena oferowanych towarów lub usług. Oznacza to, że cena musi być pełna, czyli zawierać wszystkie obowiązujące podatki oraz, w przypadku gdy ma to zastosowanie, wszystkie dodatkowe opłaty za transport, dostarczenie lub usługi pocztowe. Jeżeli cena nie może być obliczona wcześniej, konsumentowi należy ujawnić sposób, w jaki ma być obliczana cena.

Ta sytuacja dotyczy tak zwanej „umowy zawieranej na odległość”, dla której wymóg przedstawienia wszystkich informacji przedumownych został w pełni ujednolicony w w UE. Zawsze musisz przestrzegać wymogów dotyczącego 8 kluczowych informacji, ale będziesz jeszcze zobowiązany do udzielenia informacji dodatkowych.

Dobrym sposobem, aby przestrzegać tych zasad jest stosowanie zestawu ikon ilustrujących odpowiednie kategorie informacji. Komisja Europejska podaje wzór tu:http://ec.europa.eu/justice/consumer-marketing/files/model_digital_products_info_complete_en.pdf

Każde Państwo Członkowskie może wybrać język, w którym informacje muszą być ujawnione konsumentowi. W większości przypadków jest (są) to oficjalny(-e) język(-i) danego Państwa Członkowskiego.

Jeżeli udzielisz informacji w innym języku niż wymagany, uznaje się, że informacje nie zostały wcale udzielone. Jaki język wybrało każde Państwo Członkowskie można sprawdzić na stronie:http://ec.europa.eu/justice/consumer-marketing/files/overview_regulatory_choices.pdf

Dlatego jeżeli strona internetowa przedsiębiorcy jest adresowana do konsumentów w Państwie Członkowskim, które przyjęło wymogi dotyczące języka zgodnie z art. 6(7) Dyrektywy, przedsiębiorca ten powinien udzielić konsumentowi informacji umownych w języku wymaganym przez dane Państwo Członkowskie.

Na razie zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami nie ma obowiązku sprzedaży w przypadku produktów i usług prezentowanych w Internecie. Ma się to jednak zmienić wraz z wprowadzeniem Rozporządzenia w sprawie blokowania geograficznego, które nałoży obowiązek sprzedaży, lecz nie obowiązek dostawy towarów i usług. Zgodnie z prawem unijnym, jeżeli kierujesz swą działalność gospodarczą na konsumentów w innym kraju UE niż Twój własny, do umowy z klientem zagranicznym stosuje się zazwyczaj przepisy prawa kraju zamieszkania zagranicznego konsumenta. Jeżeli obie strony wybiorą wspólnie inne prawo, wybór ten nie może pozbawić zagranicznego klienta ochrony zapewnianej przez obowiązujące przepisy prawa kraju jego miejsca zamieszkania.

Jeżeli, jako handlowiec, chcesz uniknąć bycia uznawanym za przedsiębiorcę kierującego swe działania do innego kraju, aby nie mieć obowiązku stosowania przepisów w zakresie ochrony konsumentów różniących się od prawa Twojego kraju, musisz działać ostrożnie. Na przykład aby nie tworzyć wrażenia, że Twoim celem jest rynek kraju sąsiadującego, możesz zdecydować, aby nie tłumaczyć swojej strony internetowej na język tego kraju.

Odpowiedź na to pytanie zależałaby od umowy z dostawcą. Okres 14 dni powinno się zacząć liczyć od dnia, w którym klient przejął towary w fizyczne posiadanie. Można określić ten dzień na przykład na podstawie potwierdzenia odbioru podpisanego przez konsumenta dostawcy.

Klient ma obowiązek zwrócić produkt w terminie 14 dni od dnia, w którym zakomunikował swą decyzję o skorzystaniu z prawa do odstąpienia od umowy. Dlatego handlowiec powinien sprawdzić datę, kiedy otrzymał od klienta informację o chęci zwrotu produktu i od tej daty zacząć liczyć 14 dni. Jeżeli klient prześle przesyłkę z powrotem w terminie późniejszym, przedsiębiorca może odmówić przyjęcia wzrotu towaru.

Klient ma prawo do zbadania produktu. Jeżeli jednak produkt był używany nadmiernie, tak jak w tym przypadku, sprzedający może oszacować obniżenie wartości produktu i zażądać zwrotu pieniędzy od klienta.

Tak samo jak powyżej - klient ma prawo sprawdzić produkty i używać ich tak, jak pozwolono by mu na to w sklepie. Dlatego może przymierzyć buty. Jednakże jeśli korzystał z butów więcej niż to było konieczne, o czym świadczy fakt, że mają nieprzyjemny zapach, wówczas handlowiec ma prawo do rekompensaty za obniżenie wartości. Tak będzie w szczególności w sytuacji, w której buty nie mogą już być sprzedane jako nowe.

W przypadku gdy klient od początku poinformował klienta, że to on będzie ponosił bezpośrednie koszty zwrotu produktu, sprzedający nie ma obowiązku ponoszenia tych kosztów.

W praktyce obowiązkowe przepisy konsumenckie innego Państwa będą ważne jedynie wtedy, gdy udzielają one większej ochrony niż system Twojego prawa lub prawa kraju, na które zgodziłeś się wspólnie z konsumentem. Może to dotyczyć sytuacji, w której na przykład okres rękojmi przewidziany w prawie konsumenckim jest dłuższy niż w przepisach Twojego kraju.

Jeżeli faktycznie w umowie wiążącej zarówno konsumenta, jak i przedsiębiorcę zawarto postanowienie, że buty miały być białe, wtedy jasne jest, że dostarczono towar niezgodny z umową. Bardzo prawdopodobne, że w tym przypadku klient szybko złoży reklamację i skorzysta z prawa do odstąpienia od umowy, przysługującemu mu jeżeli produkt został zakupiony przez Internet. W tej sytuacji występuje niezgodność z umową; buty nie odpowiadają opisowi podanemu przez sprzedającego. W tym przypadku konsument ma prawo domagać się wymiany białych butów, niezgodnie z opisem w umowie. Konsument może mimo to chcieć zatrzymać buty, domagając się rabatu.

Nie ma wątpliwości, że klient nie zamówił potłuczonych szklanek, a więc dostarczone towary są niezgodne z umową. Dlatego konsument ma prawo do żądania rekompensaty i wymiany towarów.

Jako że nie już nie prowadzisz działalności i prawdopodobnie podmiot prowadzący Twój sklep też już nie istnieje, możesz poradzić klientowi, aby skontaktował się bezpośrednio z producentem towaru albo odesłać go do innego sklepu sprzedającego podobne towary i marki. W każdym razie dwuletni okres rękojmi liczy się od dnia, w którym konsument objął produkt w posiadanie.

Ponieważ konsument przychodzi dopiero ponad sześć miesięcy po pojawieniu się problemu, to on musi udowodnić, że problem wystąpił wcześniej. Jeśli mu się uda i Cię przekona, wówczas ma zastosowanie dwuletni okres rękojmi, dający konsumentowi prawo do wymiany lub naprawy. Możesz na przykład zaproponować wymianę samej ramy, a nie całego roweru.

Podstawa twierdzenia, że produkty są „najlepsze” jest co najmniej nieprzekonująca. Pozostała część ogłoszenia nie zawiera nic, co by wyraźnie uzasadniało takie twierdzenie. Można to uznać za subiektywną opinię i możemy założyć, że przeciętny konsument nie zostanie przez to wprowadzony w błąd.

Jednak w przypadku tego typu ogłoszeń należy być ostrożnym, ponieważ może zostać ono uznane za wprowadzające w błąd, gdyż „najlepsze w mieście” można interpretować jako ocenę przyznaną sprzedawcy przez niezależną agencję, nawet jeśli tak naprawdę nie jest. W takim przypadku można uznać, że ludzie zostali oszukani. Zaleca się więc daleko idącą ostrożność przy ogłaszaniu takich twierdzeń.
 

Twierdzenie opiera się na nikłej podstawie. Natomiast logicznie wynika z niego wniosek, że pizze te są bardziej serowe niż wszystkie pizze produkowane przez konkurencję. Może to być uznane za wprowadzające w błąd oraz szkodzące interesom konkurencji w sposób nieuzasadniony . Bardziej zalecane byłoby twierdzić, że pizze są „niezwykle” lub „bardzo” serowe.

Nie możesz. Zostałoby to uznane za nieuczciwą praktykę handlową, ponieważ jest jedna z wyraźnie zabronionych praktyk. Zostałoby uznane, że kłamliwie twierdzisz, jakoby produkt miał być dostępny na określonych warunkach tylko w bardzo ograniczonym czasie. Uznano by, że nakłaniasz konsumentów do podjęcia natychmiastowej decyzji, pozbawiając ich możliwości lub czasu, aby dokonać świadomego wyboru.

Możesz przyjąć zwrot produktu i przesłać go do producenta, z którym masz umowę. W tym przypadku pamięć tabletu stanowiła najwyraźniej ważny element w podjęciu przez konsumenta decyzji zakupu i został on wprowadzony w błąd, jeżeli sprzedano mu tablet z mniejszą pamięcią niż mu to obiecywano.

Powinno się jednak sprawdzić, czy konsument rzeczywiście nie znał wielkości pamięci i czy nie próbuje dostać nowego tableta za darmo. Możesz na przykład dowodzić, że wielkość pamięci jest bardzo wyraźnie podana na pudełku od tableta.
 

Odpowiedź na to pytanie zależy od kilku czynników. Należy bezwzględnie unikać praktyki zwanej “reklamą-przynętą”, która jest uznana za nieuczciwą praktykę handlową i jest wyraźnie umieszczona na czarnej liście w Dyrektywie dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych.

Powinieneś wiedzieć, że nie jesteś w stanie oferować tych produktów w ogóle albo tylko niewystarczającą ich liczbę. Jeżeli Twoje zapasy są nieproporcjonalnie niskie w porównaniu z kampanią reklamową, jest bardzo prawdopodobne, że praktyka ta zostanie uznana za nieuczciwą.
 

Najprościej wejść na platformę ODR pod adresem: ec.europa.eu/odr, wybrać język, a następnie zakładkę „Organy rozstrzygające spory” po lewej stronie ekranu. Pojawi się lista orrganów ADR we wszystkich krajach, z możliwością wyboru kraju.

Zwykle organy ADR specjalizują się w pewnych sektorach, produktach lub usługach. Najlepiej wybrać organ (lub organy), które obejmują Twój sektor. Jeżeli jest kilka opcji, można także wybrać w zależności od innych cech – jak wysoka jest opłata na rzecz organu ADR za zajęcie się Twoją sprawą, czy jego siedziba jest blisko Twego miejsca działalności lub innych ważnych dla Ciebie warunków.

Przede wszystkim musisz sprawdzić, co o tym mówi ta decyzja organu ADR. Organ taki ma obowiązek poinformowania Cię o dalszych krokach, które możesz podjąć. W niektórych przypadkach będziesz zobowiązany do zastosowania się do decyzji organu ADR, chyba że zostanie ona zakwestionowana przez sąd. W innych przypadkach decyzja organu ADR może być jedynie rekomendacją, a wtedy możesz wybrać, czy ją przyjąć, czy odrzucić.

Jednym z wymagań stawianych organom ADR jest neutralność i niezależność. Jeżeli uważasz, że organ ADR nie spełnia tego wymagania, możesz wysłać taką wiadomość do organu nadzorującego ten organ ADR.

Jeżeli jesteś sprzedawcą internetowym, możesz zachęcić konsumenta do skorzystania unijnej platformy ODR

http://www.ec.europ.eu/odr 

Platforma automatycznie tłumaczy wszystkie dokumenty, więc może być bardzo pomocna pod tym względem.